Egzamin….

… zdałem w pewnym ważnym ministerstwie i znów uzyskałem uprawnienia do wykonywania, przez kolejne trzy lata, mojej społecznie szkodliwej pracy, która jednak przysparza temuż ministerstwu dużo forsy z podatków od nieszczęśliwych ludzi, którzy nie wiedząc, co czynią, sami głupio oddają swoje lżej lub ciężej zarobione pieniądze. Beznadziejnie, co? I tak oto już mi siódma taka kadencja zlatuje na mych niecnych zawodowych poczynaniach. Mam dość i jest mi coraz ciężej. Ale dla chłopaków w moim wieku i w dzisiejszych czasach niewiele jest innych propozycji pracy, zwłaszcza jak przez ostatnie prawie dwadzieścia lat robiło się coś tak wyspecjalizowanego. Przejście do konkurencji nie jest w moim stylu a niczego i tak nie zmieni.

   Czy to Wielki Tydzień wywołał u mnie taką formę rachunku sumienia? Może. A może tylko brak satysfakcji z wykonywanego zawodu? Bo pieniądze to przecież nie wszystko, czym boleśnie przekonuje mnie ostatni czas. Ale są i zalety: blisko od domu, etat, regularne przelewy i choć coraz skromniejszy to wciąż jakiś tam „socjal”. Inni tego przecież nie mają, to czego ja tu marudzę? Może to kwietniowa aura ze zmienną pogodą tak mnie rozwala a może jakieś pyłki i mnie w końcu uczulają, bo głowa pobolewa jakoś częściej niż dotąd.

   Zbliżające się święta też jakoś inaczej odbieram, mniej entuzjastycznie jak dawniej. Może dlatego, że od tylu lat nie miałem ich w pełni wolnych – zawsze albo wychodziłem w połowie ich trwania albo wracałem rankiem gdy się zaczynały. I tym razem wrócę do domu rankiem dnia pierwszego i po szybkim, uroczystym śniadaniu usnę bardzo zmęczony. A wszystko to po to, by do pewnego ważnego ministerstwa wpłynęły kolejne pieniądze z podatku, nawet w takim uroczystym dniu…..