Home office. Prawie jak internowanie lub areszt domowy.

   Jeszcze dwa tygodnie temu wirus był dla nas w Polsce abstrakcją z telewizyjnych przekazów. Teraz jest już inaczej. Zwłaszcza w dużych skupiskach ludzi.

   Bardzo dziwnie poczułem się gdy szef oznajmił nam wczoraj, że od poniedziałku, decyzją prezesa firmy, pracujemy w domu. Oczywiście wiadomo, że to z powodu wirusa. Oczywiście szanuję to, że to dla dobra wszystkich. Oczywiście bez słowa podporządkowuję się tej decyzji.

  OCZYWIŚCIE!!!

   Cała akcja z rozwożeniem komputerów(stacjonarnych, bo to jednak wciąż spore klamoty) do domów koleżanek i kolegów odbyła się bardzo sprawnie. Wcześniej spotkanie z szefem i ustalenie zasad pracy zdalnej. Nie chwaląc się powiem, że to ja wpadłem na pomysł rozwiezienia wraz z ich użytkownikami tychże komputerów bo był nawet pomysł by firma kupiła, dla tych co nie mają, nowe laptopy(?!). Rzecz całą udało się nam sprawnie przeprowadzić przy pomocy służbowego auta i po szesnastej odstawiłem je do firmowego garażu. Pożegnaliśmy się z kolegami bez podawania rąk życząc sobie zdrowia i jak najszybszego powrotu. I tu znów zrobiło mi się dziwnie bo chociaż przeżyłem już sporo lat i różnych rzeczy doświadczyłem to czułem, że jestem świadkiem i uczestnikiem czegoś czego wcześniej nie spotkałem w życiu.

   Na razie mój home office, prze najbliższe dwa tygodnie wyglądał będzie tak:

 

Komputery są wszędzie

 Ale jak długo potrwa zwalczanie tego paskudztwa nie wie pewnie nikt….

   Ograniczyliśmy do telefonicznych kontakty z córkami i rodziną ale już tęsknimy za wnusią.

ZDROWIA DLA WSZYSTKICH!!

PS: Jest 7.11. Z okna widzę kolejkę ludzi do sklepu mięsnego i pieczywa. Zwykle o tej porze wychodziłem robić zakupy ale teraz jakoś mi dziwnie, że może współtworząc ten sztuczny tłok podgrzewać będę złe nastroje….