Próbujemy dalej żyć(!?)

   Praca zdalna była fajna może przez pierwsze trzy dni home office. Teraz zaczyna się już męka i właściwie zaraz po rozpoczęciu pracy odliczam godziny do wylogowania się z systemu(zakończenia pracy). Próbowałem nawet początkowo, podświadomie robiąc bezpłatne ”nadgodziny”, odcinać się od złych(coraz gorszych) wieści z kraju i świata uciekając w pracę. Ale skończyło się to tylko zapaleniem spojówek od wielogodzinnego gapienia się w ekran komputera. Przerobiłem w tę i na zad wszystkie możliwe raporty i zestawienia ale jeśli w firmie nie działa dział, w którym pracuję i nie dzieją się rzeczy bieżące to powoli zaczyna brakować materiałów do obróbki. W dodatku zaczyna się wymyślanie jakiś niezrozumiałych zadań a ostatnio dotarł do mnie mail o programie oszczędnościowym w firmie(ciekawe czy będą zwalniać czy obetną płace?). Ogólnie niewiele w tym wszystkim optymizmu. Po ostatnich obostrzeniach w walce z wirusem nawet przemieszczanie się, poza niezbędnymi czynnościami życiowymi, stało się mocno ograniczone. Przez to nie mam szans na wyjazd na wieś, który zapewne dałby jakieś odreagowanie i ukojenie dla nadszarpniętej psychiki. Cóż dla dobra ogólnego i własnego trzeba się podporządkować. Nie jest to łatwe zwłaszcza jak patrzy się na osoby nie stosujące się do tych zaleceń, tworzące w podmiejskich lasach i parkach spore zbiegowiska. Miejmy nadzieję, że nie zapłacą za swą lekkomyślność zakażeniem a tym bardziej… nie rozniosą tego dalej.

   Boję się o żonę, która wychodzi codziennie do pracy, w której ma kontakt z wieloma osobami i robi niezbędne zakupy(dziwnie mi z tym chociaż tak ustaliliśmy). Początkowo bawiły mnie nawet jej nadzwyczajne środki higieny lecz w obliczu wzrostu zakażeń już mniej mnie to śmieszy. Daleko mi pewnie jeszcze do stanu jakiejś depresji czy skrajnie złego nastroju ale z każdym dniem jest na pewno trudniej….

   Ilość zakażonych osób rośnie według oficjalnych statystyk ale myślę, że rzeczywiste liczby są większe(pewnie już i rachowanie nie nadąża). Duże miasto to duże skupisko ludzi, które sprzyja niestety łatwości rozprzestrzeniania się takich chorób. Coraz trudniej jest tylko patrzeć i czekać. Ale chyba to najlepsze co można teraz zrobić by nie przeszkadzać w tej walce…