Hm…

 

   Osiem miesięcy przerwy…. Dużo się wydarzyło… Od czego zacząć?

   Przechorowałem, nie szczepię się – i tyle o tym. Oberwałem zdrowotnie i będę chodził w maseczce aż ogłoszą, że przez tydzień nie było żadnego nowego przypadku zachorowania. Dbam o siebie, trochę egoistycznie. Dużo chodzę – 200-300 kilometrów miesięcznie – może to mnie trzyma w niezłej kondycji. Do działki nie mam siły. Pozbierałem cebulę, czosnek i trochę marchewki i cukinii i tyle. Walkę z zielskiem i trawą przegrałem w tym roku i ledwo jeden raz skosiłem wszystko. Sarny pożywiły się w tym roku moimi warzywami. Jabłka zjadło robactwo a gruszki szerszenie. Tylko aronię, bardzo okazałą w tym roku, zebraliśmy i porozdawaliśmy po rodzinie. Z jednego krzaka było chyba z 15 kilo.

    W pracy kocioł – robota nie do przerobienia. Zacząłem się mniej przejmować; niech młodsi się wykazują bo nie mam już siły do walki z betonem i ich skostniałymi nawykami(czytaj: lenistwem). Brak wiedzy i niechęć do roboty działa na mnie odpychająco. Z resztą jestem już pod ochroną i mogą mnie… A może to jesienna nostalgia mnie dopadła? Może… Ale znajduję uspokojenie: jak wybija godzina końca pracy, wychodzę i idę 8 kilometrów do domu przez most na Wiśle i wzdłuż wiślanych bulwarów mijając parki i ciesząc oko zielenią i przestrzenią. Półtorej godziny relaksu to jest to!

   W tak zwanym międzyczasie druga córka wyszła za mąż i mam już dwóch fajnych zięciów a na obiedzie, wraz z wnuczkami, jest już nas niezła gromadka. Fajnie!

   Zrewidowałem swoje plany a marzenia zredukowałem właściwie do zera. Trochę mi teraz lżej ale i tak od czasu do czasu coś się w głowie „odklei”… i podrywa mnie do lotu…

   Tyle na razie. Może będzie więcej czasu w te długie wieczory na poczytanie i może napisanie czegoś więcej…

PS: Wygląda to powyżej trochę chaotycznie ale takie są chyba teraz moje emocje....